all of me

Λενε  πως η αξιοπρέπεια σπανίζει στις μέρες μας. Ποσο θα ηθελα αυτό να μην ηταν αληθεια ,εγω είμαι από τους  τελευταίους που πιστευουν ότι  είναι καπου καλα κρυμμενη και φοβαται να βγει,καραδοκεί πισω από δεντρα μεσα σε σπηλιες σε δαση και περιμενει να ηρεμησουν οι συνθήκες της ζωης μας για να κανει μεγαλη εξοδο Όπως λέει και ο Μοχάμεντ Μπουαζίζι «Η αξιοπρέπεια είναι μια πολυτέλεια που τη χαίρεται κανείς όταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, έχει ξεπεράσει την ανάγκη». Είναι τοσες πολλες οι ανάγκες μας οι καθημερινες που χανουμε την αξιοπρεπεια μας,εχουμε αναγκη για φιλια για αγαπη για σεβασμο για ευγενεια να ζησουμε ρε παιδι μου τον μεγαλο ερωτα που ξεχναμε τι σημαινει αξιοπρεπεια.Αλλωστε πως περιμενεις να ζησεις τον μεγαλο ερωτα αν από μονος σου δεν εισαι μεγαλος σαν ανθρωπος ?πως περιμενεις την σωστη φιλια όταν ακους γυρω σου κουτσομπολια και τα ενστερνίζεσαι ?χωρις από μονος σου να εχεις ψαξει να εχεις δει η να εχεις ακουσει πως αναζητάς σεβασμο και ευγενεια όταν ο πρωταρ

Τα παντα είναι θεμα οπτικης γωνιας ,πως βλεπει ο καθενας μας την γωνια που τον ευχαριστει Πως αφουγκράζεται την γωνια που τον βολευει η πως αισθάνεται κάθε φορα που αλλαζει η ματια του από την γωνια που κοιταζε μεχρι τωρα Ποσες φορες αλλαξαμε τροπο σκεψης για να απαλλαγούμε από αρνητικα συναισθηματα Και καταφέραμε να γινουμε πιο δυνατοι και ποσες φορες μειναμε στα ιδια ενώ ξεραμε ότι το  κακο που μας συνεβαινε ηταν ανεπανορθωτο και μειναμε και πιεσαμε και φαγαμε τα μουτρα μας παλι και παλι και παλι….. γιατι ετσι απλα μας βολευε , Μας βολευε να κοιταμε από την ιδια γωνια από φοβο μη χασουμε το μυαλο μας,βλέπεις οι σειρήνες γυρω μας πολλες ,οι δαιμονες του μυαλου μας ακομη πιο δυνατοι , Και πάντα πρωταγωνιστής ο  φοβος  μηπως μπλεξουν οι νυμφες με τα δαιμονια τα δικα μας?τα δαιμόνια που κυριαρχούν στις ζωές μας  Άσχημη κατάληξη σκεφτόμαστε  Λάθος Πορεια ..Και πάντα επιλέγουμε την οπτική γωνία της βολής μας  Είναι αραγε η  πραγματικότητα ζήτημα οπτ

Θυμαμαι εκεινη την ημερα που μου ειπες ότι θες να φυγεις ,δεν ξεχναω ουτε λεπτο Ουτε δευτερολεπτο παγωσε ο χρονος μαρμαρωσε η ψυχη μου Τι και αν δεν σε αφησε ο εγωισμός σου να δεις καθαρά να ζυγισεις τις επιπτώσεις που θα έχει το φευγιό σου στις ψυχές μας .. Έμπλεξες με ανόητες αγάπες.. ανούσιες φίλιες,σε τετριμμένες σχέσεις,σε άδικα παιχνίδια και εύκολα πορίσματα  Συμπερανες τόσο άδικα ότι δεν μπορείς με έμενα  Ότι σε πιέζω μάλλον η ότι δεν σε αφήνω να πάρεις ανάσα  Δεν ζυγισες όμως τα πράγματα δεν είδες στη ψυχή μου  Βαφτισες την αγάπη ανασφάλεια και το νοιαξιμο πίεση  Πόσο εύκολο να μιλούσες να μη κλεινοσουν στη σιωπή του μυαλού σου  Να μου έλεγες ότι το υπερβολικό νοιαξιμο μου είναι πίεση για εσένα  Ότι η αγάπη μου σε πνίγει.... Άραγε θα αλλάζε τίποτα?Είμαι σίγουρη ότι σκέφτεσαι αμήχανα αν θα άλλαζε κάτι... Δεν ζυγισες τα πράγματα και τώρα είσαι μόνος αλλά νε πολύ κόσμο γύρω σου  Είσαι μόνος με ξεχωριστά κρεβάτια και πολλές Αγ

Τα κοιτάω που κοιμούνται τόσο ήρεμα και γαλήνια. Τόσο όμορφα! Ο μικρός κοιμάται από την κάτω πλευρά, πάντα αγκαλιά με ένα μαξιλάρι στα πόδια και το άλλο στο κεφαλάκι του. Σχεδόν ποτέ δεν ξυπνάει την νύχτα από “κακό όνειρο” κι όταν ξυπνήσει, θα έρθει στο κρεβάτι, χωρίς να ενοχλήσει, και θα κοιμηθεί στα πόδια μας. Η μικρή, κοιμάται πάντα με χαμόγελο, στριφογυρνάει και μέσα στο βράδυ μπορεί να φωνάξει κι εκατό φορές “μαμά”. Με το που πάω και την ακουμπάω, σχεδόν αμέσως κοιμάται! Πόσες φορές έχω αγκομαχήσει από την κούραση και την ένταση, πόσες φορές έχω αγκομαχήσει από τα πολλά “μαμά”. Κι όμως, όταν τα βλέπω το βράδυ να κοιμούνται έτσι, ξεχνώ και κούραση, και ένταση, και φωνές! Το μόνο που θυμάμαι, είναι πόσα βράδια ξενύχτησα περιμένοντας ν’ ακούσω αυτή τη μαγική λέξη! “Μαμά”! Και τώρα που αυτό που ποθούσες τόσο να ακούσεις, τώρα κουράστηκες; Πόσο άδικο να σε κουράζει αυτή η μαγική λέξη! Κι όταν πια έχεις παραδοθεί, όταν έχεις τακτοποιήσει όλο το σπίτι, όλες τ

          Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που θα σε βοηθήσει να καλύψεις τα ίχνη σου, χωρίς να σε ρωτήσει τι και πώς. Αν ποτέ νοιώσεις έτοιμος να συζητήσεις μαζί του το τι έγινε, τότε θα είναι εκεί. Μόνο για να σε ακούσει. Χωρίς να σε κρίνει, χωρίς να σου δώσει συμβουλές, παρά μόνο αν το ζητήσεις εσύ. Ο αληθινός φίλος θα σε βοηθήσει να κολυμπήσεις και στα ρηχά αλλά και στα βαθιά. Ίσως κολυμπάει πίσω σου, ή λίγο πιο μακριά από εσένα. Αλλά όταν έχεις έναν τέτοιο φίλο, δεν φοβάσαι ότι θα πνιγείς. Δεν φοβάσαι την τρικυμία, ούτε την θάλασσα. Ξέρεις να επιπλέεις, μαθαίνεις να κολυμπάς. Ο αληθινός φίλος έχει τεράστιες φτερούγες, που συνήθως είναι κλειστές. Όταν όμως πραγματικά τις χρειαστείς, γίνονται τόσο μεγάλες, που σε κλείνουν μέσα και σε προστατεύουν από κάθε κακουχία. Ο αληθινός φίλος έχει μεγάλα δάχτυλα και μακριά χέρια. Σε κάθε δυσκολία σου, σε κάθε στραβοπάτημα σου, ανοίγει τα χέρια για μια μεγάλη αγκαλιά και πλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά σου, για να νοιώσεις την ζεστασιά του.

Πόσα κουτάκια έφτιαξες τόσα χρόνια για να αποφύγεις την αγάπη για να προσπεράσεις το νοιαξιμο  Το κουτάκι των ανάμνησεων φαντάζομαι εκεί μέσα έκλεισες όλες τις καλές στιγμές που πέρασες και δεν άφησες να σε στιγματισουν  Κάθε καλή στιγμή πριν εξελιχθεί και πάρει διάσταση την έκλεινες σε αυτό το κουτί...  Το κουτί της λύπης κάθε κακη στιγμή που σου δημιουργούσε δυσαρέσκεια αντί να την συζητήσεις να την νοιώσεις άλλωστε πως θα φύγει αλλιώς η λύπη αν δεν την νοιώσεις στο πετσί σου εσύ την έκλεινες στο κουτί και κλεινοσουν στο καβούκι σου χωρίς να σκέφτεσαι τρόπους δυαφυγης χωρίς να περπατήσεις στους δρόμους της στεναχώριας άλλωστε ποτέ δεν φανταστηκες ότι αυτός ο δρόμος δεν ηταν πάντα ευθεία κάποια στιγμή θα έστριβες στο μονοπάτι της χαράς στο μονοπάτι του ενθουσιασμού...που να το σκεφτείς??το κουτι σου ήταν έτοιμο να υποδεχτεί την κάθε πληγή  της ψυχής σου.  Τελευταία έφτιαξες και ένα άλλο κουτί αυτό του έρωτα,κάθε φορά που η καρδιά σου πετούσε που γελούσε που ένι

Λίγοι δεν φοβούνται τον έρωτα. Αυτό γιατί, ποτέ άλλοτε δεν είμαστε τόσο εξαρτημένοι και ανασφαλείς, όσο όταν ερωτευόμαστε. Λατρεύεις τον άλλον αν σ’ αγαπά και τον μισείς αν σε αρνιέται. Φόβος για κάθε βήμα που κάνεις μπροστά, που δίνεις ψυχή και σώμα, που παραδίδεσαι στην αγκαλιά του άλλου. Φόβος ότι ο άλλος θα σε απορρίψει. Πόσο φοβόμαστε την απόρριψη; Πόσο φοβόμαστε να αγαπήσουμε για να μη νιώσουμε την απόρριψη; Σαμποτάρουμε τον εαυτό μας εν γνώση μας, για να μη δεχθούμε τα βέλη του έρωτα. Για να μη δεχθούμε την αγαλλίαση στη ψυχή μας, από φόβο και ανασφάλειες εγωιστικά σκεφτόμαστε. Δεν ανοίγουμε τα μάτια μας, ούτε πετάμε τις κεραίες μας. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας και περιμένουμε πότε θα φύγει ο έρωτας από εμάς και θα πάει στον επόμενο. Και μόλις πάει στον επόμενο, ζηλεύουμε που εμείς δεν έχουμε ζήσει τον μεγάλο έρωτα, που δεν έχουμε αγαπηθεί, που δεν έχουμε πιαστεί χέρι χέρι να περπατήσουμε, να γελάσουμε με την καρδιά μας. Πόσο αφέλεια που διώχνουμε ότι μας αγάπησε και κρατάμε

Για όλες εκείνες τις στιγμές, που έπρεπε να βάλουμε  τέλεια και εμείς απλά πήγαμε παρακάτω, χωρίς να σκεφτούμε τις επιπτώσεις. Για όλες εκείνες τις βραδιές, που πιάσαμε μια μικρή γωνία στη άκρη του κρεβατιού, με μάτια που πέταγαν σπίθες, με χέρια δεμένα και μυαλό γεμάτο ανάκατες σκέψεις. Για όλα εκείνα τα πρωινά, που ξυπνήσαμε με χαμόγελο για την νέα μέρα που χαράζει και μας επισκέφτηκε η θλίψη απρόσκλητη για άλλη μια φορά,  μπήκε στο σαλόνι μας και με περίσσιο θάρρος φιλεύτηκε από τα καλούδια μας. Για όλες εκείνες τις μέρες που δεν βάλαμε όρια από την αρχή και τα θυμηθήκαμε όταν πιάσαμε πάτο, αλλά πλέον τα όρια φαντάζουν κακία στα μάτια των άλλων, επιπολαιότητα, εγωισμός, ενώ αυτό που θέλαμε να κάνουμε είναι να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας από το κακό μονοπάτι που έφτανε στο τέλος του. Για όλα τα ξενύχτια, που δεν είχαν νόημα. Για όλες τις άνω κάτω τέλειες, τα θαυμαστικά, τα κόμματα που έπρεπε να γίνουν τέλειες και παύλες. Για όλα αυτά και άλλα τόσα, έρχεται η μέρ

Έχει χυθεί τόσο μελάνι για τους τοξικούς ανθρώπους, εκείνους που μας ξεζουμίζουν από κάθε μας συναίσθημα και μας αφήνουν κενούς. Έχουν χυθεί τόσα δάκρυα για εκείνους τους δήθεν φίλους που ήρθαν στο κατόπι μας, μας κυνήγησαν, μας έδωσαν μια παροδική χαρά και μετά εξαφανίστηκαν, ρίχνοντας απροκάλυπτα κάθε ευθύνη σε εμάς, για την μεγαλειώδη έξοδό τους. Και κοιτώντας όλους αυτούς τους δήθεν που έφυγαν με ευκολία από τις ζωές μας, ξεχάσαμε να ευχαριστήσουμε εκείνους που έμειναν στα δύσκολα. Εκείνους που τράβηξαν μαζί μας το κουπί στα ζόρια, που στην τρικυμία μας, έριξαν τη σωστική λέμβο! Επικεντρώνουμε πάντα τη σκέψη μας στους παρατρεχάμενους, και ξεχνάμε αυτούς που μας αγαπάνε! Αυτούς που είναι εδώ για εμάς, πέρα και πάνω από αντιξοότητες, θυμούς, εγωισμούς κι ανασφάλειες! Αυτούς που προσπαθούν με κόπο να είμαστε καλά και όταν τα καταφέρνουν, χαμογελάνε ευτυχισμένοι. Εκείνους που δεν περνάει μέρα χωρίς ένα τηλέφωνο, μια σκέψη ή μια καληνύχτα. Αυτούς που έβαλαν ψυχή για να γιατρέψου

Στις 27 αυγουστου γιορτάζουμε τον αγιο φανουριο... Η παράδοση για την Φανουρόποιτα λέει ότι η Μητέρα του Αγίου Φανουρίου ήταν αμαρτωλή. Ήταν λέγεται σκληρή, άπονη και αυστηρή με τους φτωχούς και τους συμπεριφερόταν σχεδόν απάνθρωπα. Μάλιστα για τον αμετανόητο χαρακτήρα της πήγε στην κόλαση. Προσπάθησε να τη σώσει ο γιος της, αλλά η κακία της δεν τον άφησε. Ο αρχάγγελος Μιχαήλ μαζί με τον άγιο Φανούριο την τράβηξαν με την βοήθεια κρεμμυδόφυλου (που κάποτε είχε δώσει με το ζόρι σε ένα ζητιάνο) και όταν πιάστηκαν τρεις γυναίκες μαζί της. Αυτή η άπονη της έσπρωξε μέσα στην κόλαση. Έτσι είπε ο αρχάγγελος στον Άγιο Φανούριο ή μητέρα σου διέπραξε μεγάλη κακία. Δεν μπορώ να την βοηθήσω. Ο Άγιος Φανούριος παρακάλεσε με δάκρυα πόνου να μην φτιάχνουν τίποτα γι’αυτόν, αλλά μόνο για την ψυχή της μάνα του και η προσευχή του λέγεται ότι εισακούστηκε στον Θεό. Ετσι οι νοικοκυρες φτιαχνουν την φανουροπιτα για την συγχωρεση της ψυχης της βεβαια ολοι φτιαχουμε μια φανουροπιτα για να μας φανερωσει ο

Δεν θέλω να με αγαπήσεις. Δεν θέλω να με ερωτευτείς, ούτε όρκους και λόγια μεγάλα να πούμε. Ξέρω, θα πληγωθείς πάλι, ξέρεις ότι θα σε πληγώσω για άλλη μια φορά. Δεν θέλω να περπατήσεις στο σταυροδρόμι μου, ούτε να μπεις στο μονοπάτι μου. Δεν θέλω να μου πεις ότι με αγαπάς, ούτε εγώ να σου πω πως δεν μπορώ χωρίς εσένα. Ξέρεις πως θα καταλήξουμε πάλι. Εγώ να προσπαθώ για μια χαμένη παρτίδα στα χαρτιά και εσύ να βάζεις τα λόγια σου σε σιωπή και το μυαλό σου σε ησυχία. Εσύ μπερδεμένος και εγώ με τόσα που έκανα, σε ανακάτωνα, δεν μπόρεσα να γλυκάνω την ψυχή σου. Άραγε προσπάθησα ή σε μπέρδευα και άλλο; Φτιάξαμε στα μέτρα μας μια αγάπη. Φοβήθηκες πολύ, φοβήθηκα και εγώ. Σε τρόμαξε όλο αυτό, σε τρόμαξα και εγώ. Πήγαμε κόντρα στο λάθος χρόνο που συναντηθήκαμε, αλλά ποιος μπορεί να τα βάλει με τις ανασφάλειες και την βαβούρα του μυαλού μας; Καταλήξαμε ότι ο καθένας μας πρέπει να είναι καλά όπου είναι, σε όποια αγκαλιά βρίσκεται και με όποια αγάπη περιπλανιέται η ψυχή του και αυτό είναι αληθιν