all of me

Θυμαμαι εκεινη την ημερα που μου ειπες ότι θες να φυγεις ,δεν ξεχναω ουτε λεπτο Ουτε δευτερολεπτο παγωσε ο χρονος μαρμαρωσε η ψυχη μου Τι και αν δεν σε αφησε ο εγωισμός σου να δεις καθαρά να ζυγισεις τις επιπτώσεις που θα έχει το φευγιό σου στις ψυχές μας .. Έμπλεξες με ανόητες αγάπες.. ανούσιες φίλιες,σε τετριμμένες σχέσεις,σε άδικα παιχνίδια και εύκολα πορίσματα  Συμπερανες τόσο άδικα ότι δεν μπορείς με έμενα  Ότι σε πιέζω μάλλον η ότι δεν σε αφήνω να πάρεις ανάσα  Δεν ζυγισες όμως τα πράγματα δεν είδες στη ψυχή μου  Βαφτισες την αγάπη ανασφάλεια και το νοιαξιμο πίεση  Πόσο εύκολο να μιλούσες να μη κλεινοσουν στη σιωπή του μυαλού σου  Να μου έλεγες ότι το υπερβολικό νοιαξιμο μου είναι πίεση για εσένα  Ότι η αγάπη μου σε πνίγει.... Άραγε θα αλλάζε τίποτα?Είμαι σίγουρη ότι σκέφτεσαι αμήχανα αν θα άλλαζε κάτι... Δεν ζυγισες τα πράγματα και τώρα είσαι μόνος αλλά νε πολύ κόσμο γύρω σου  Είσαι μόνος με ξεχωριστά κρεβάτια και πολλές Αγ

Τα κοιτάω που κοιμούνται τόσο ήρεμα και γαλήνια. Τόσο όμορφα! Ο μικρός κοιμάται από την κάτω πλευρά, πάντα αγκαλιά με ένα μαξιλάρι στα πόδια και το άλλο στο κεφαλάκι του. Σχεδόν ποτέ δεν ξυπνάει την νύχτα από “κακό όνειρο” κι όταν ξυπνήσει, θα έρθει στο κρεβάτι, χωρίς να ενοχλήσει, και θα κοιμηθεί στα πόδια μας. Η μικρή, κοιμάται πάντα με χαμόγελο, στριφογυρνάει και μέσα στο βράδυ μπορεί να φωνάξει κι εκατό φορές “μαμά”. Με το που πάω και την ακουμπάω, σχεδόν αμέσως κοιμάται! Πόσες φορές έχω αγκομαχήσει από την κούραση και την ένταση, πόσες φορές έχω αγκομαχήσει από τα πολλά “μαμά”. Κι όμως, όταν τα βλέπω το βράδυ να κοιμούνται έτσι, ξεχνώ και κούραση, και ένταση, και φωνές! Το μόνο που θυμάμαι, είναι πόσα βράδια ξενύχτησα περιμένοντας ν’ ακούσω αυτή τη μαγική λέξη! “Μαμά”! Και τώρα που αυτό που ποθούσες τόσο να ακούσεις, τώρα κουράστηκες; Πόσο άδικο να σε κουράζει αυτή η μαγική λέξη! Κι όταν πια έχεις παραδοθεί, όταν έχεις τακτοποιήσει όλο το σπίτι, όλες τ

          Ο αληθινός φίλος είναι αυτός που θα σε βοηθήσει να καλύψεις τα ίχνη σου, χωρίς να σε ρωτήσει τι και πώς. Αν ποτέ νοιώσεις έτοιμος να συζητήσεις μαζί του το τι έγινε, τότε θα είναι εκεί. Μόνο για να σε ακούσει. Χωρίς να σε κρίνει, χωρίς να σου δώσει συμβουλές, παρά μόνο αν το ζητήσεις εσύ. Ο αληθινός φίλος θα σε βοηθήσει να κολυμπήσεις και στα ρηχά αλλά και στα βαθιά. Ίσως κολυμπάει πίσω σου, ή λίγο πιο μακριά από εσένα. Αλλά όταν έχεις έναν τέτοιο φίλο, δεν φοβάσαι ότι θα πνιγείς. Δεν φοβάσαι την τρικυμία, ούτε την θάλασσα. Ξέρεις να επιπλέεις, μαθαίνεις να κολυμπάς. Ο αληθινός φίλος έχει τεράστιες φτερούγες, που συνήθως είναι κλειστές. Όταν όμως πραγματικά τις χρειαστείς, γίνονται τόσο μεγάλες, που σε κλείνουν μέσα και σε προστατεύουν από κάθε κακουχία. Ο αληθινός φίλος έχει μεγάλα δάχτυλα και μακριά χέρια. Σε κάθε δυσκολία σου, σε κάθε στραβοπάτημα σου, ανοίγει τα χέρια για μια μεγάλη αγκαλιά και πλέκει τα δάχτυλα του με τα δικά σου, για να νοιώσεις την ζεστασιά του.

Πόσα κουτάκια έφτιαξες τόσα χρόνια για να αποφύγεις την αγάπη για να προσπεράσεις το νοιαξιμο  Το κουτάκι των ανάμνησεων φαντάζομαι εκεί μέσα έκλεισες όλες τις καλές στιγμές που πέρασες και δεν άφησες να σε στιγματισουν  Κάθε καλή στιγμή πριν εξελιχθεί και πάρει διάσταση την έκλεινες σε αυτό το κουτί...  Το κουτί της λύπης κάθε κακη στιγμή που σου δημιουργούσε δυσαρέσκεια αντί να την συζητήσεις να την νοιώσεις άλλωστε πως θα φύγει αλλιώς η λύπη αν δεν την νοιώσεις στο πετσί σου εσύ την έκλεινες στο κουτί και κλεινοσουν στο καβούκι σου χωρίς να σκέφτεσαι τρόπους δυαφυγης χωρίς να περπατήσεις στους δρόμους της στεναχώριας άλλωστε ποτέ δεν φανταστηκες ότι αυτός ο δρόμος δεν ηταν πάντα ευθεία κάποια στιγμή θα έστριβες στο μονοπάτι της χαράς στο μονοπάτι του ενθουσιασμού...που να το σκεφτείς??το κουτι σου ήταν έτοιμο να υποδεχτεί την κάθε πληγή  της ψυχής σου.  Τελευταία έφτιαξες και ένα άλλο κουτί αυτό του έρωτα,κάθε φορά που η καρδιά σου πετούσε που γελούσε που ένι

Λίγοι δεν φοβούνται τον έρωτα. Αυτό γιατί, ποτέ άλλοτε δεν είμαστε τόσο εξαρτημένοι και ανασφαλείς, όσο όταν ερωτευόμαστε. Λατρεύεις τον άλλον αν σ’ αγαπά και τον μισείς αν σε αρνιέται. Φόβος για κάθε βήμα που κάνεις μπροστά, που δίνεις ψυχή και σώμα, που παραδίδεσαι στην αγκαλιά του άλλου. Φόβος ότι ο άλλος θα σε απορρίψει. Πόσο φοβόμαστε την απόρριψη; Πόσο φοβόμαστε να αγαπήσουμε για να μη νιώσουμε την απόρριψη; Σαμποτάρουμε τον εαυτό μας εν γνώση μας, για να μη δεχθούμε τα βέλη του έρωτα. Για να μη δεχθούμε την αγαλλίαση στη ψυχή μας, από φόβο και ανασφάλειες εγωιστικά σκεφτόμαστε. Δεν ανοίγουμε τα μάτια μας, ούτε πετάμε τις κεραίες μας. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας και περιμένουμε πότε θα φύγει ο έρωτας από εμάς και θα πάει στον επόμενο. Και μόλις πάει στον επόμενο, ζηλεύουμε που εμείς δεν έχουμε ζήσει τον μεγάλο έρωτα, που δεν έχουμε αγαπηθεί, που δεν έχουμε πιαστεί χέρι χέρι να περπατήσουμε, να γελάσουμε με την καρδιά μας. Πόσο αφέλεια που διώχνουμε ότι μας αγάπησε και κρατάμε

Για όλες εκείνες τις στιγμές, που έπρεπε να βάλουμε  τέλεια και εμείς απλά πήγαμε παρακάτω, χωρίς να σκεφτούμε τις επιπτώσεις. Για όλες εκείνες τις βραδιές, που πιάσαμε μια μικρή γωνία στη άκρη του κρεβατιού, με μάτια που πέταγαν σπίθες, με χέρια δεμένα και μυαλό γεμάτο ανάκατες σκέψεις. Για όλα εκείνα τα πρωινά, που ξυπνήσαμε με χαμόγελο για την νέα μέρα που χαράζει και μας επισκέφτηκε η θλίψη απρόσκλητη για άλλη μια φορά,  μπήκε στο σαλόνι μας και με περίσσιο θάρρος φιλεύτηκε από τα καλούδια μας. Για όλες εκείνες τις μέρες που δεν βάλαμε όρια από την αρχή και τα θυμηθήκαμε όταν πιάσαμε πάτο, αλλά πλέον τα όρια φαντάζουν κακία στα μάτια των άλλων, επιπολαιότητα, εγωισμός, ενώ αυτό που θέλαμε να κάνουμε είναι να προφυλάξουμε τους εαυτούς μας από το κακό μονοπάτι που έφτανε στο τέλος του. Για όλα τα ξενύχτια, που δεν είχαν νόημα. Για όλες τις άνω κάτω τέλειες, τα θαυμαστικά, τα κόμματα που έπρεπε να γίνουν τέλειες και παύλες. Για όλα αυτά και άλλα τόσα, έρχεται η μέρ