Λίγοι δεν φοβούνται τον έρωτα. Αυτό γιατί, ποτέ άλλοτε δεν είμαστε τόσο εξαρτημένοι και ανασφαλείς, όσο όταν ερωτευόμαστε. Λατρεύεις τον άλλον αν σ’ αγαπά και τον μισείς αν σε αρνιέται. Φόβος για κάθε βήμα που κάνεις μπροστά, που δίνεις ψυχή και σώμα, που παραδίδεσαι στην αγκαλιά του άλλου. Φόβος ότι ο άλλος θα σε απορρίψει. Πόσο φοβόμαστε την απόρριψη; Πόσο φοβόμαστε να αγαπήσουμε για να μη νιώσουμε την απόρριψη;
Σαμποτάρουμε τον εαυτό μας εν γνώση μας, για να μη δεχθούμε τα βέλη του έρωτα. Για να μη δεχθούμε την αγαλλίαση στη ψυχή μας, από φόβο και ανασφάλειες εγωιστικά σκεφτόμαστε. Δεν ανοίγουμε τα μάτια μας, ούτε πετάμε τις κεραίες μας. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας και περιμένουμε πότε θα φύγει ο έρωτας από εμάς και θα πάει στον επόμενο. Και μόλις πάει στον επόμενο, ζηλεύουμε που εμείς δεν έχουμε ζήσει τον μεγάλο έρωτα, που δεν έχουμε αγαπηθεί, που δεν έχουμε πιαστεί χέρι χέρι να περπατήσουμε, να γελάσουμε με την καρδιά μας.
Πόσο αφέλεια που διώχνουμε ότι μας αγάπησε και κρατάμε ανούσιες αγάπες μόνο και μόνο για να νιώσουμε ασφάλεια ότι δεν θα ερωτευτούμε; Τι θέλει ο έρωτας; Το άπειρο. Τι φοβάται; Tα όρια. Δώσε στον έρωτα αυτό που αγαπά έστω για λίγο, έστω για τόσο όσο αντέχει η ψυχή σου να ζήσει την μαγεία. Πέτα τα κουτάκια από το μυαλό σου που κλείνεις τις φοβίες και ζήσε την μεγάλη αγάπη, χωρίς όρια και με πολύ πάθος.
Η απογοήτευση άλλωστε είναι μέσα στο παιχνίδι του έρωτα. Είναι αρκετά δυνατή για να σε λυγίσει και να σε ρίξει κάτω. Αυτό που χρειάζεσαι για να την αντιμετωπίσεις είναι θάρρος και μεγαλείο ψυχής, για να κάνεις έστω ένα βήμα μπροστά.
Ο έρωτας συχνά βγάζει την πιο ευαίσθητη πλευρά μας, με αποτέλεσμα να φοβόμαστε να εκτεθούμε και να αφήσουμε τον άλλον να δει πόσο ευάλωτοι είμαστε. Τι πειράζει όμως να δει ο άλλος αυτή την ανεπιτήδευτη πλευρά σου; Ο έρωτας είναι τρομακτικό, το ξέρω. Όταν του δίνουμε απλόχερα πράγματα, μόνο εμείς γνωρίζουμε, κάθε μέρα που περνάει το δέσιμο που μεγαλώνει. Αυτό μας φοβίζει και μας κάνει να θέλουμε το βάλουμε στα πόδια.
Ο έρωτας όμως είναι αναζωογονητικός, είναι τρέλα και τυφώνας συγχρόνως. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, βιώνουμε εναλλάξ τον τρόμο και τη λύτρωση, τόσο έντονα και παρανοϊκά. Λίγοι δεν φοβούνται τον έρωτα. Λίγοι ζουν με πάθος και ένταση και δεν φοβούνται να πληγωθούν. Ξέρουν ότι και να στεναχωρηθούν, θα έχουν ζήσει το μεγαλείο της αγάπης, της τρέλας, της απόλυτης αφοσίωσης χωρίς όρια.
Δεν φοβούνται, γιατί ξέρουν ότι η ζωή ξέρει και της έχουν εμπιστοσύνη, ότι θα τους αποζημιώσει. Ζήσε το μεγαλείο του έρωτα με όλες τις αισθήσεις σου, με όλα τα φώτα αναμμένα και στραμμένα στην ίδια κατεύθυνση. Άρπαξε τα βέλη και αγκάλιασε τα, μη φοβάσαι να ζήσεις, έχε εμπιστοσύνη στη ζωή …ξέρει αυτή τι κάνει!
Σαμποτάρουμε τον εαυτό μας εν γνώση μας, για να μη δεχθούμε τα βέλη του έρωτα. Για να μη δεχθούμε την αγαλλίαση στη ψυχή μας, από φόβο και ανασφάλειες εγωιστικά σκεφτόμαστε. Δεν ανοίγουμε τα μάτια μας, ούτε πετάμε τις κεραίες μας. Κλεινόμαστε στο καβούκι μας και περιμένουμε πότε θα φύγει ο έρωτας από εμάς και θα πάει στον επόμενο. Και μόλις πάει στον επόμενο, ζηλεύουμε που εμείς δεν έχουμε ζήσει τον μεγάλο έρωτα, που δεν έχουμε αγαπηθεί, που δεν έχουμε πιαστεί χέρι χέρι να περπατήσουμε, να γελάσουμε με την καρδιά μας.
Πόσο αφέλεια που διώχνουμε ότι μας αγάπησε και κρατάμε ανούσιες αγάπες μόνο και μόνο για να νιώσουμε ασφάλεια ότι δεν θα ερωτευτούμε; Τι θέλει ο έρωτας; Το άπειρο. Τι φοβάται; Tα όρια. Δώσε στον έρωτα αυτό που αγαπά έστω για λίγο, έστω για τόσο όσο αντέχει η ψυχή σου να ζήσει την μαγεία. Πέτα τα κουτάκια από το μυαλό σου που κλείνεις τις φοβίες και ζήσε την μεγάλη αγάπη, χωρίς όρια και με πολύ πάθος.
Η απογοήτευση άλλωστε είναι μέσα στο παιχνίδι του έρωτα. Είναι αρκετά δυνατή για να σε λυγίσει και να σε ρίξει κάτω. Αυτό που χρειάζεσαι για να την αντιμετωπίσεις είναι θάρρος και μεγαλείο ψυχής, για να κάνεις έστω ένα βήμα μπροστά.
Ο έρωτας συχνά βγάζει την πιο ευαίσθητη πλευρά μας, με αποτέλεσμα να φοβόμαστε να εκτεθούμε και να αφήσουμε τον άλλον να δει πόσο ευάλωτοι είμαστε. Τι πειράζει όμως να δει ο άλλος αυτή την ανεπιτήδευτη πλευρά σου; Ο έρωτας είναι τρομακτικό, το ξέρω. Όταν του δίνουμε απλόχερα πράγματα, μόνο εμείς γνωρίζουμε, κάθε μέρα που περνάει το δέσιμο που μεγαλώνει. Αυτό μας φοβίζει και μας κάνει να θέλουμε το βάλουμε στα πόδια.
Ο έρωτας όμως είναι αναζωογονητικός, είναι τρέλα και τυφώνας συγχρόνως. Όταν είμαστε ερωτευμένοι, βιώνουμε εναλλάξ τον τρόμο και τη λύτρωση, τόσο έντονα και παρανοϊκά. Λίγοι δεν φοβούνται τον έρωτα. Λίγοι ζουν με πάθος και ένταση και δεν φοβούνται να πληγωθούν. Ξέρουν ότι και να στεναχωρηθούν, θα έχουν ζήσει το μεγαλείο της αγάπης, της τρέλας, της απόλυτης αφοσίωσης χωρίς όρια.
Δεν φοβούνται, γιατί ξέρουν ότι η ζωή ξέρει και της έχουν εμπιστοσύνη, ότι θα τους αποζημιώσει. Ζήσε το μεγαλείο του έρωτα με όλες τις αισθήσεις σου, με όλα τα φώτα αναμμένα και στραμμένα στην ίδια κατεύθυνση. Άρπαξε τα βέλη και αγκάλιασε τα, μη φοβάσαι να ζήσεις, έχε εμπιστοσύνη στη ζωή …ξέρει αυτή τι κάνει!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
θα χαρουμε να δουμε στο σχολιο σας