Π όσα όνειρα έκανα όταν τελείωσα το σχολείο και ήρθα αμέσως για δουλειά στο γραφείο που είχα περάσει σχεδόν όλη την εφηβεία μου! Στα 18 λοιπόν και αφού με τόση χαρά πέρασα στις πανελλήνιες εξετάσεις ξεκίνησα να κάνω αυτό που αγαπούσα και να το σπουδάζω κιόλας.. Τότε ήταν η εποχή του καρμπόν και της καρφίτσας ,η εποχή που μάζευες τόνους δηλώσεων, τους άφηνες στην εφορία μαζί με λίγο κουβεντούλα και υπομονή και έπαιρνες έτοιμες και διορθωμένες τις δηλώσεις σου πίσω . Η εποχή της εκκαθαριστικής που είχε προθεσμία, αλλά και πάλι δεν σε άγχωνε, δεν είχες τόσα πολλά στο μυαλό σου και διαφορετικά πράγματα να χειριστείς .Περνώντας τα χρόνια ήρθε η στιγμή που ήμουν έτοιμη να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια και τότε ξεκίνησε το μαρτύριο για εμένα ,τότε κατάλαβα ότι το επάγγελμα που τόσο αγάπησα με άδειασε ,δεν με σεβάστηκε και το κυριότερο μου άνοιγε την πόρτα να φύγω… Με πολλές δυσκολίες ,άγχη ,είχε ήδη αρχίζει να αλλάζει και η ποιότητα στον τρόπο εργασίας μας η δουλειά γινόταν πιο απα...
το σημαντικο ειναι να μαθεις να ζεις την ζωη που εσυ διαλεγεις και οχι την ζωη που καποιος αλλος διαλεξε για εσενα ,ζησε σαν μην υπαρχει αυριο,να μετανιωνεις μονο για οσα δεν εχεις γευτει ακομη.......all of me