Ποτε επιτελους θα γινει το αυτονοητο....???

Πόσα όνειρα έκανα όταν τελείωσα το σχολείο και ήρθα αμέσως για δουλειά στο γραφείο που είχα περάσει σχεδόν όλη την εφηβεία μου! Στα 18 λοιπόν και αφού με τόση χαρά πέρασα στις πανελλήνιες εξετάσεις ξεκίνησα να κάνω αυτό που αγαπούσα και να το σπουδάζω κιόλας.. Τότε ήταν η εποχή του καρμπόν και της καρφίτσας ,η εποχή που μάζευες τόνους δηλώσεων, τους άφηνες στην εφορία μαζί με λίγο κουβεντούλα και υπομονή και έπαιρνες έτοιμες και διορθωμένες τις δηλώσεις σου πίσω . Η εποχή της εκκαθαριστικής που είχε προθεσμία, αλλά και πάλι δεν σε άγχωνε, δεν είχες τόσα πολλά στο μυαλό σου και διαφορετικά πράγματα να χειριστείς .Περνώντας τα χρόνια ήρθε η στιγμή που ήμουν έτοιμη να παντρευτώ, να κάνω οικογένεια και τότε ξεκίνησε το μαρτύριο για εμένα ,τότε κατάλαβα ότι το επάγγελμα που τόσο αγάπησα με άδειασε ,δεν με σεβάστηκε και το κυριότερο μου άνοιγε την πόρτα να φύγω… Με πολλές δυσκολίες ,άγχη ,είχε ήδη αρχίζει να αλλάζει και η ποιότητα στον τρόπο εργασίας μας η δουλειά γινόταν πιο απαιτητική.. Το 2009 τον Ιανουάριο γέννησα το πρώτο μου παιδάκι, ενώ σε όλη την διάρκεια της εγκυμοσύνης η δουλειά ακατάπαυστη ,πρωί απόγευμα ,μεσημέρι ακόμη και βράδια.. Τα προβλήματα υγείας πολλά ,ενέσεις ινσουλίνης ,ενέσεις ηπαρίνης άγχος αν θα προλάβω την δουλειά και φόβος αν θα πάνε όλα καλά με την γέννα.. Από το γραφείο στο μαιευτήριο και από μαιευτήριο στο γραφείο έτσι ήταν η ζωή μου για 2 χρόνια.. Τώρα ξεκινούν τα καλυτέρα γιατί γρηγορά γέννησα και το δεύτερο παιδάκι μου με τα ίδια θέματα υγείας χωρίς καμία άδεια, χωρίς να κάτσω ούτε μια μέρα , άλλωστε υπάρχει ασθένεια λογιστή; Όλα αυτά τα χρόνια τα παιδιά μεγάλωσαν στο γραφείο έπαιζαν ,κοιμόντουσαν , έτρωγαν ,σήκωναν τηλέφωνα για να με βοηθήσουν. Μετέπειτα ήρθαν και πιο δύσκολες εποχές , να λήγουν οι δηλώσεις τέλος Αυγούστου (γιατί ως γνωστόν ποιος λογιστής θέλει να κάνει διακοπές τον Αύγουστο ;)και κανείς να μην σέβεται το παιδί μου, την οικογένεια μου, το παιδί του κάθε λογιστή που περιμένει να τον δει 10 μέρες να κάνουν 10 μπάνια.. Εποχές covid που δουλεύαμε με 4 παιδιά στο γραφείο ,ένα σωρό πράγματα και βάρη στην πλάτη μας με ακατάπαυστα τηλέφωνα, νέα μέτρα, κάθε μια ώρα νέοι εγκύκλιοι και να που άκουσα κάπου να στηρίξουμε την οικονομία οι λογιστές ,πόσο άδικο, ποτέ κάνεις από όλους αυτούς δεν στήριξε εμένα όταν είχα ανάγκη, ούτε την μαργαρίτα.. Την Όλγα , την Ελίνα και πόσες άλλες γυναίκες που σχεδόν γέννησαν μέσα στο γραφείο τους.. Ξέρω πολλούς συναδέλφους με προβλήματα υγείας που είναι κάθε μέρα στα γραφεία τους, δεν μπορούν να λείψουν γιατί κάθε μέρα κάτι λήγει από υποχρεώσεις ,γιατί δεν έχει θεσπιστεί η «ασθένεια λογιστή», δεν υπάρχει πρόνοια από το κράτος , είναι το μόνο επάγγελμα διεθνώς που αν αρρωστήσεις θα πληρώσεις και πρόστιμο ή κάποιος από τους πελάτες -συνεργάτες σου θα σε αδειάσει γιατί δεν του έφτιαξες κάποιο επίδομα.. Πάντα είχα την απορία γιατί ο εκάστοτε υπουργός ,ή το οικονομικό επιμελητήριο δεν στηρίζει το αυτονόητο.. Την ασθένεια λογιστή… Γιατί πρέπει να πεθάνουμε πάνω στα γραφεία μας μη χάσουμε κάποια ημερομηνία ή κάποιο επίδομα, γιατί να μην μπορώ να χαρώ την εγκυμοσύνη μου, το μεγαλείο της γέννας των παιδιών μου ? Παρόλα αυτά αρνούμαι να μισήσω αυτή την δουλειά ,συνεχίζω να την αγαπάω ίσως όχι όπως τότε το μακρινό 1997, την αγαπάω με έναν άλλο τρόπο πιο ώριμο πλέον ,μπορεί και να τρέφω ελπίδες ότι κάτι θα αλλάξει στο κλάδο μας, από την άλλη ίσως είναι η ανάγκη μου να βοηθήσω και ας ξέρω ότι κανείς δεν θα βοηθήσει εμένα και όλους τους συνάδελφους μου από τους άμεσα εμπλεκομένους. Έμπρακτα δείχνουμε αλληλεγγύη ο ένας στον άλλο σε μια δύσκολη στιγμή , και κάπως έτσι νοιώθουμε μια μικρή ασφάλεια, για να συνεχίσουμε την μάχη σε έναν αγώνα που μας ρίξανε χωρίς όπλα !