Η ουτοπία
πάω ένα βήμα μπροστά, αλλα δεν μπορώ να σε πιάσω ,να σου κρατήσω το χέρι
Άλλο ένα βήμα και σε χάνω
Όσο κάνω βήματα μπροστά εσύ είσαι πιο μπροστά από εμένα
Τόσο δίπλα μα τόσο μακρυά
Και όσο εσύ νομίζεις ότι δίνεις πάντα κάτι παραπάνω η ουτοπία είναι εκεί να σου θυμίζει πόσο λίγος είσαι
Διαβάζοντας τον «Ηλιθίο», όπως τον έπλασε ο Ντοστογιέφσκι, συναντά σε έναν διάλογο (του πρίγκιπα Μίσκιν και της Αγλαΐας Γεπάντσινας) την ακόλουθη φράση: «Θέλω να μπορώ να μιλάω, ας είναι και μ’ ένα μονάχα άνθρωπο, να του μιλάω για το καθετί, όπως κάνω με τον εαυτό μου».
Η όαση
έχεις φτάσει στην πηγή και είσαι έτοιμος να πιεις νερό, η πηγή εξαφανίζεται ,δεν μπορείς να βγάλεις από το μυαλό σου ότι ήταν τόσο δίπλα σου και εσύ διψαγες τόσο πολύ
Όταν είσαι έτοιμος να μπεις επιτέλους στο μονοπάτι σου έχεις βρει τον δρόμο σου
Ο δρόμος δεν υπάρχει και
Το μονοπάτι ήταν όνειρο που χάθηκε
Το τέλος
Και ενώ είσαι έτοιμος να δώσεις ψυχή και σώμα
Ενώ είσαι στην κορυφή και έτοιμος να βάλεις την σημαία στο πιο ψηλό βουνό
Και να φωνάξεις νίκησα
Το Ψέμα είναι εκεί να σου θυμίσει, πόσο μάταια προσπάθησες
Να σου υπενθυμίσει την παρουσία του
Μη πιστεύεις ότι ακούς σου φωνάζει δυνατά
Η καρδιά μπορεί. Να ξεγελάσει την λογική
Αλλά για λίγο
Καλύτερα μια μπόρα παρα μια ζωή γεμάτη καταιγίδες
Παρόλαυτα η καρδιά επιμένει ,ανθρώπους που αγάπησες δεν μπορείς να τους ξε αγαπήσεις
Μη χανομαστε .....Να βλεπόμαστε....
Καλημέρα εφη μου
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι να σε διαβαζω